venerdì 31 maggio 2013

pasende

















Pasende.

Pustis de una manna passizada
mi so frimmadu  pro mi  reposare,
in mes’ e sa piata   cullocada
ap’ idu un’  istatua  front’ a pare.
M’ est palfid’ e bider manizada
comente narrer “beni a faeddare”;
Luego  innanti  che  so agatadu
in pes  suos mi  so acomodadu.

“Ite faghes innoghe  passizende?”
Mi paret de intender dae altu,
mi giro ma nudda si fit movende
timende  apo 'etadu  unu  saltu.
“Sezid' innoghe, ite ti ses movende?
Codumu ista , ponedi  tot’ ispaltu,
apo parizas  cosas de   contare
si pones cabu, chena mi dimandare.

“Eo so Garcia Lorca”  su poeta
chi  meda  declamades in Sardigna,
paret  chi de megus  siat a preta
sa  musa  chi  sos versos bos impignat.
S’ ammentu  est comente una carreta
chi andat  ‘ue  la gighes e l’ insignas,
pustis bisonzat de l’ilboidare
pro podere una  domo fraigare.

Gai   leende sas   bonas  ideas
chi passan dae conca  a su giaru,
poden  brincare fora sas peleas
chena  nd’ aer cumpresu  s’ imbaru.
A bias  sol’ a mesu e mai intreas
resessin  a fagher  centru in su garu,
penseris chi apitan  sa naschida
in  poesia  posta e mai finida.

Tantu  apo patidu, gai pessende
in versos los ponio  pro su bisonzu,
d’ animu pius  lebiu , chi creschende
de dolu e in disterru m’ at isconzu.
De me  in sos fungutos fio chilchende
su semene  chi  bi fit in s’ aronzu,
mai però, d' issos  apo messadu
si no d’ esser  chin megus sempr’ istadu.

Nemigos  sun cussos  c’ apo connotu
intro de me, cando  m’ an postu duda,
amigos sun cussos  chi apo a notu
chi  libeltade  a in fora m’ istudan.
Sun cussos  chi mi  dan de vida  motu:
“d’ esser in sa rejone  e  mai m’ impudan”,
‘alet pius  unu mamentu  zeltu
che  milli vidas  de  fagher imbeltu.

Sa folza  de  sa  ‘oza  d’ esser  bios
est paris a sa  roca  in fundamenta,
no bastat su piantu che  sos rios:
Furiu Camillu lu naraiat, ammenta.
Ap’ idu  sa tristura in ojos mios
de populu  chin sa cuscescia   isenta,
comente  su poeta  in poetare
gai  sa zente si devet liberare.

Naro de no, finas si  paret giustu
cando  ‘ido chi b’at  ite  gherrare,
s’ intentu de chie mi narat custu
est pro bider si podet  guvernare.
Isse promitit  de piatu s’ ustu
pustis ti leat  sa  ‘oza de pessare,
tando ti naro : “si faghes poesia
no dies  cara a falza   ipocrisia”.



 







  

Nessun commento:

Posta un commento