Pasende.
Pustis de una manna passizada
mi so frimmadu pro
mi reposare,
in mes’ e sa piata cullocada
ap’ idu un’ istatua front’ a pare.
M’ est palfid’ e bider manizada
comente narrer “beni a faeddare”;
Luego innanti che so
agatadu
in pes suos mi so acomodadu.
“Ite faghes innoghe
passizende?”
Mi paret de intender dae altu,
mi giro ma nudda si fit movende
timende apo 'etadu unu saltu.
“Sezid' innoghe, ite ti ses movende?
Codumu ista , ponedi tot’
ispaltu,
apo parizas cosas de contare
si pones cabu, chena mi dimandare.
“Eo so Garcia Lorca”
su poeta
chi meda declamades in Sardigna,
paret chi de
megus siat a preta
sa musa chi
sos versos bos impignat.
S’ ammentu est
comente una carreta
chi andat ‘ue la gighes e l’ insignas,
pustis bisonzat de l’ilboidare
pro podere una domo
fraigare.
Gai leende sas
bonas ideas
chi passan dae conca
a su giaru,
poden brincare fora
sas peleas
chena nd’ aer
cumpresu s’ imbaru.
A bias sol’ a mesu e
mai intreas
resessin a fagher centru in su garu,
penseris chi apitan
sa naschida
in poesia posta e mai finida.
Tantu apo patidu, gai
pessende
in versos los ponio
pro su bisonzu,
d’ animu pius lebiu ,
chi creschende
de dolu e in disterru m’ at isconzu.
De me in sos fungutos
fio chilchende
su semene chi bi fit in s’ aronzu,
mai però, d' issos apo messadu
si no d’ esser chin
megus sempr’ istadu.
Nemigos sun
cussos c’ apo connotu
intro de me, cando m’
an postu duda,
amigos sun cussos chi
apo a notu
chi libeltade a in fora m’ istudan.
Sun cussos chi
mi dan de vida motu:
“d’ esser in sa rejone
e mai m’ impudan”,
‘alet pius unu
mamentu zeltu
che milli vidas de fagher imbeltu.
Sa folza de sa ‘oza d’ esser bios
est paris a sa roca in fundamenta,
no bastat su piantu che sos rios:
Furiu Camillu lu naraiat, ammenta.
Ap’ idu sa tristura
in ojos mios
de populu chin sa
cuscescia isenta,
comente su poeta in poetare
gai sa zente si devet
liberare.
Naro de no, finas si
paret giustu
cando ‘ido chi b’at ite
gherrare,
s’ intentu de chie mi narat custu
est pro bider si podet
guvernare.
Isse promitit de
piatu s’ ustu
pustis ti leat
sa ‘oza de pessare,
tando ti naro : “si faghes poesia
no dies cara a falza ipocrisia”.
Nessun commento:
Posta un commento