martedì 1 aprile 2014

Umbras e lughes (dae Ombre e Luci de Silvestra Pittalis)












Umbras e lughes (dae Ombre e Luci de Silvestra Pittalis)

S’ aria fine
Truncada dae sas alas
Tuas abbeltas,
Abbila,
In una die de ‘eranu.
Versos a s’ iscuja
Nados tenneramente,
subra de una mendula fiorida.
Su terrinu profumat
E sas abbas falan chietas,
in rios chi isetan
sa sicagna de istiu.
Unu sonniu,
alu una ‘ia
in punzos avitados
de su chelu pessadu.. biaitu.
Minetosos , abbaidan
Dae sas bentanas iscanzadas
Su mundu chi torrat a bia
In sa lughe de s’ arveschida noa,
frommas de pessonas
fora ‘e sa vida.



Ombre e luci Silvestra Pittalis)

L’aria è raffinata,

tagliata dalle tue ali
dischiuse, 
aquila,
in un giorno di primavera. 
Versi sussurrati
dolcemente,
su di un mandorlo in fiore. 
La terra profuma
e le acque scorrono chete,
nei rivi già pronti
all’arsura estiva.
Un sogno,
ancora una volta
nei pugni avvitati
del cielo pensato azzurro. 
Ostili, guardano
dalle semi chiuse finestre
il mondo che rivive
nella luce dell’alba nuova,
sagome di persone
fuori dalla vita.

Nessun commento:

Posta un commento